گره فارسی

نقاشی های محمودخانی ضرب آهنگ آرامی دارد. درست همانند دونده ی ماراتون که بدنش در حالتی که می دود قرار گرفته ولی تقریبن راه می رود. فقط و فقط ادامه می دهد و گاهی ایست کامل و شروع مجدد.
خطها را به هم گره می زند، در کنار هم قرار می دهد، آنها را به هم می رساند، انگار وجودشان در پیوست است. تکرار هنوز هم نوعی مکاشفه است. شاید به نوعی به بازی شبیه باشد. اشکالی هم ندارد. بزرگترین امتیاز یا ضعف هنر همین است. که اشکالی ندارد. در ترکیب بندی با کلمه ها حرف دیگری می زند. قبل از زبان حرکت می کند. کلمه ها از یک طرف مانند چرخ نقاله ی یک کارخانه وارد تصویر می شوند و از سمت دیگر خارج. کلمه ها و حروف های فارسی محصولی ایرانیست. محصولی خطرناک که تولید آن هیچوقت از سمت دیگری تحریم نمی شود. محصولی ترسناک برای هنرمند و فرصتی کم نظیر برای بی هنر. محمودخانی حتی روی این لبه هم راه نرفته است. محصول او با خط پول ساز پارسی فاصله دارد. او هم مشاهده گر است و هم تولید کننده. به مانند کتاب ساز عمل می کند. تصاویر ادامه ی یکدیگرند. یک کتاب در مورد ادامه دادن...  

گالری دلگشا. آذر ماه ۱۳۹۸