Ali Ansari’s paintings concern the surface of the painting; the surface facing you, the one we are supposed to stand right in front of so as to look at it, as we instinctually do with every other painting. If we aim to look at a painting by the 19th-century Iranian painter Esmail Jalayer, we would do our best to stand right in front of the work, and exactly at the right distance from it. If we go a meter or less to the left or the right, we are not properly looking at the painting anymore. Perhaps we even consider our action offensive to the painting and the painter. Was the painter standing at such a strange angle when creating the painting?
This will not happen. Our eyes prefer to look at the painting surface from exactly the point in front of it. But now, looking at the paintings by Ansari, this has changed. Wherever we stand, we are faced with a possible scenario for looking at Ansari’s painting. We can narrow our angle of view and standing position so much as to read the edge of the painting, where it ends or can even become absent. The above carry the weight of an exaggeration. It is aimed to show what the painter has sought to do. Before starting the painting, Ansari divides the space into geometrical angles. He chooses a fruit or a set of fruits for each part. Using oils, he paints a still life on a surface that is usually white. His fruits are not hovering in a vacuum, nor floating or suspended in air. His fruits are surfaces painted right in front of another surface, accessing a new territory. For a simpler explanation, we can trim out one of these fruits from the canvas and show it to the viewer in our hand. Eventually, after painting the fruits in precisely-selected angles, Ansari restarts his divisions; this time using a measuring tape made out of plastic and fabric. He adds another surface layer to the existing surface.

Now we know the exact dimensions of the eggplant or the apple on the painting; a cue that can help us understand more about the surface of the painting. We can see the eggplant that has been altered in size and painted, and then try to calculate the original angle on which the eggplant would be similar to its real-life size. If we find that angle, we can conclude what size that eggplant would be if painted on that specific angle.

So what good is any of this? This is merely a possible scenario. It refers to the fact that painting can be this too.

Text by Shabahang Tayyari, November 2021.

نقاشی های علی انصاری در مورد سطح نقاشیست. سطحی که روبروی شما قرار دارد و قرار است برای نمایشش درست روبه روی آن بایستیم. کاری که به شکل طبیعی با هر نقاشی دیگری انجام میدهیم. اگر یک نقاشی از اسماعیل جلایر را تماشا کنیم به طور قطع تمام سعی خود را میکنیم تا در روبروی کار و در فاصله درست از نقاشی به تماشا بنشینیم. حال اگر یک متر یا کمتر به سمت چپ و یا راست متمایل باشیم دیگر به نقاشی درست نگاه نمیکنیم. حتی شاید احساس کنیم که به نقاش و نقاشی هایش توهین کرده ایم. مگر نقاش در هنگام خلق نقاشی آنقدر زاویه عجیب داشته که ما آن زاویه را به خود بگیریم. این اتفاق نمی افتد. چشم ما ترجیح میدهد که فقط از روبرو به سطح نقاشی نگاه کند. حال در مواجهه با نقاشیهای انصاری این امر تغییر کرده است. هر جا که ما بایستیم یک سناریوی محتمل برای دیدن نقاشی انصاری است. سطح تا آنجا که قابل دیدن و تشخیص باشد هنوز جایی است که میتوان برای دیدن نقاشی انصاری در آنجا ایستاد. میتوانیم زاویه نگاه و ایستادنمان را آنقدر تنگ کنیم که به کنار نقاشی برسیم جایی که نقاشی در آنجا تمام میشود و حتی میتواند وجود نداشته باشد.

این جملات حاوی اغراق است. کاربردش این است که نشان دهد نقاش در پی چه چیزی بوده است. انصاری قبل از نقاشی، فضا را به زوایای هندسی تقسیم میکند. برای هر قسمت میوه و یا میوه هایی را انتخاب میکند. با رنگ  روغن، طبیعت بیجانی را در زمینه هایی که بیشتر اوقات سفید است رسم میکند. میوه های او نه در خلاِِ و نه شناور و نه در هوا قرار دارند. میوه های او سطحی هستند که در مقابل سطح رسم شده اند و قلمرو جدیدی بدست آورده اند. برای بیان ساده تر کافی است که دور یکی از میوه ها را از بوم برش دهیم و در دست به مخاطب نشان دهیم. در آخر بعد از کشیدن میوه ها در زوایای انتخاب شده و دقیق انصاری دوباره آن تقسیم بندی را از سر میگیرد. اینبار با متر، مترهای پلاستیکی و پارچه ای. دوباره یک لایه از سطح به روی سطح قبلی اضافه میکند. حال ما میدانیم اندازه ی بادمجان و یا سیب روی نقاشی چند سانتیمتر است. نشانه ای است که به ما کمک میکند اطلاعات بیشتری در مورد سطح نقاشی به دست بیاوریم. می‌توانیم اندازه ی بادمجانی که تحریف شده، نقاشی شده را ببینیم و بعد به دنبال زاویه اصلی که در آن بادمجان شکل اصلی به خود میگیرد باشیم. اگر پیدایش کنیم میدانیم که فلان بادمجان از آن زاویه اگر نقاشی شود چند سانتیمتر است.

حال این به چه کار می آید؟ این فقط یک سناریوی محتمل است، به این امر اشاره میکند که نقاشی این نیز میتواند باشد. 

متن از شباهنگ طیاری، آبان هزار و چهارصد شمسی.