When I am tired or benumbed, weary of someone, or even when I cannot understand why I feel so, when I am not satisfied with myself and ask questions to which I know no responses or am unwilling to know answers to, the most perfect act, or the one sole thing I can do, is to lie beneath a blanket.
I feel safe now. No one can see me, even myself. When my troubles increase and grow more important, when I take distance from the soul to judge it, now I can set myself to do anything and make memories out of my soul and cast it.
Each of my stationary souls are busy doing something: they hide, become invisible, and conceal bitterness. I sometimes set myself to flee from my soul or make an embrace that shelters another soul. These souls, more or less, replicate my own behaviors: they are my own souls. I should mention that they resemble spirits too.
I read somewhere that “the spirit is the same as the human soul”.

Rana Dehghan

زمانی که خسته ام، زمانی که از کسی خسته ام و یا حتی زمانی که نمی‎دانم چرا خسته ام. زمانى  که از خود راضی نیستم و سوالاتی را مطرح می‎کنم که جوابشان را یا نمی‎دانم یا نمی‎خواهم که بدانم، بهترین کار یا تنها کاری را که خوب بلدم انجام می‎دهم، به زیر ملحفه می‎روم.
حالا احساس امنیت می‎کنم. نه کسی من را می‎بیند نه خودم خودم را. زمانى كه مشکلاتم بیشتر و مهمتر می‎شود. زمانى كه از جان فاصله می‎گیرم تا قضاوتش كنم. حالا می‎توانم دست به هر کاری بزنم و جانم را خاطره کنم و قالب بگیرم.
جان‎های غیر سرگردان من هرکدام به کاری مشغولند; پنهان می‎شوند، نامرئی می‎شوند و تلخی را هم پنهان می‎کنند. گاهی می‎خواهم از جانم فرار کنم و یا با جانم آغوشی بسازم که پناهگاه دیگری هم باشد. جان ها رفتاری تقریبا شبیه به خود من دارند، خب جان من اند.
باید بگویم که شبیه به روح هم می‎شوند. جایی هم نوشته بودند که "روح همان جان آدمیست."

رعنا دهقان