انصاری، در مجموعه‌ی جلوه‌ی یار و ریا، گل و بوته‌هایی را به تصویر می‌کشد که یادآور نقوش ظریف تذهیب‌کاری ایرانی‌اند، با این تفاوت که گل‌های نقاشی‌های او، همچنان که زیبا و فریبنده‌اند، سمی به نظر می‌رسند و ساقه هایی پر از تیغ دارند. جالب است که کلمه‌ی «عشق» به روایتی از گیاهی به نام «عشقه» گرفته شده است. گیاهی انگلی که بر تنه درختان به صورت پیچک رشد می‌کند و از شهد و عصاره‌ و جان درختان  تغذیه می‌کند تا آن‌که درخت به طور کامل  خشک شود. گل‌ها و  پیچک‌های انصاری هم در نوع خود همچون «عشق» و «عشقه» همانقدر دوگانه و متناقض به نظر می‌رسند. علاوه بر پیچک‌ها، بازیگران ابدی ادبیات و تصویرسازی عاشقانه ایرانی نیز در نقاشی‌ها حضور دارند؛ شمع، گل، پروانه و بلبل، هر کدام در میانه‌ی اجرامی سنگ مانند و حفره‌دار گیر افتاده‌اند. علاوه‌بر این عناصر‌، کلماتی حفره‌های اجرام را پر کرده‌اند. این کلمات بی هیچ تلاشی در رعایت قواعد خوشنویسی شکلی از حاشیه نویسی در نقاشی‌ها هستند. این سنگ‌های سخت و  مملو از حفره، گویی قلب عاشق  است که با خار و گل و بلبل و سمّ و شراب و دمبل پر می‌شود تا زندگی را تاب بیاورد.

انصاری با انتخاب کلمات و سوژه‌های فرهنگ و ادبیات عامیانه و استفاده از تصویر آن‌ها به عنوان عناصر نقاشی‌هایش، بستری از شیدایی را شبیه‌سازی می‌کند. شیدایی‌ای از جنس راننده کامیون‌ها و زندانی‌ها و دیوانه‌ها که با سوز دل و جدیت جمله‌ای را پشت ماشینشان می‌نویسند، خالِ شمع و خالِ اشکی روی بازویشان می‌کوبند یا در خیالاتشان گم می‌شوند و به خیابان می‌زنند و با لباس‌های چرک در کوچه‌ها راه میروند و خاطرات معشوق را با قلبی سوزناک در هر جایی فریاد می‌زنند. انصاری چارچوب نقاشی‌اش را در پشت این پوسته گسترش می‌دهد و گل های تخت  تذهیب را سه بعدی می کشد؛ مانند زمانی که برای  اولین بار بازی‌های دو بعدی رایانه‌ای از تخت بودن خارج شدند و بعد سوم پیدا کردند. او اجزای نقاشی‌هایش را روی زمینه‌ی سفیدی شبیه به زمینه‌ی  نرم افزار های تولید تصویر می چیند. گویی  فرم‌ها و عناصر را در ذهنش فتوشاپ می‌کند تا تصویر دلخواهش را پیدا کند. تصویر پرنده‌ای را از روی نقش گل و مرغ قلمدانی به خاطرش می‌سپرد  و قلبی را از کتاب علوم دوره‌ی راهنمایی از آن خود و نقاشی اش می‌کند و  از جای دیگر  گل‌ها را. او همه‌ی عناصر را در ذهنش می‌چیند و بعد می‌نشیند پای اجرای چند روزه‌ی نقاشی‌هایش  تا  بهای هنرمند «پای کار» و صنعت گر را بپردازد و به مخاطب بدهکار نشود. هر جور شیطنتی که دلش می‌خواهد را نقاشی می‌کند و معماری و منطق مینیاتور ایرانی و بازی‌های رایانه‌ای را در هم می‌آمیزد. در حالی که مخاطب غرق داستان های عاشقانه‌ی نقاشی هاست، نقاش آن‌طور که می‌خواهد ذهن بیننده را برای رسوخ دستاورد های تصویری‌اش هک می‌کند و به آن ورود می‌کند تا شیوه‌ای نو از برخورد با تصویر را در ذهن تماشاگر ثبت کند. این رسوخ و  تاثیر گذاری به شیوه‌ای نرم اتفاق می‌افتد.

نقاشی های علی انصاری با این که در نوع خود ساختارشکن‌اند، اما در ظاهر غیر دوستانه و آشوب‌گر نیستند. او به جای افراط در بیان میل به تخریب و نمایش توانمندی‌های نقاشانه، بیننده  را به سمت خود هدایت میکند و کم کم او را ترغیب می‌کند و به روشی صلح آمیز و نرم در جهت ارائه‌ی  تصویر و معنایی تازه در نقاشی پیش می‌رود. انصاری  علاوه بر  ساختار تصویر در تاریخ نقاشی ایرانی، دیدگاه شاعران و ادیبان کهن ایرانی به عشق و معشوق را هم دست می اندازد و آنرا در حد تصویری با کیفیت بازی‌های کامپیوتری، پوچ و بی معنی می کند. او از عشق یک بازی تصویری می‌سازد و به بیننده پیشنهاد میدهد  برای بیرون آمدن از پیچک های زهرآگینی که در این بازی ساخته است معمای بین شمع و گل و پروانه و بلبل و قلب را حل کند و در یکی از فریم‌های نقاشی‌اش شمشیری هم در اختیارمان می‌گذارد.

نقاشی‌های او به  ادبیات و فرهنگ  ایرانی که رنج کشیدن از عشق را مقدس و زیبا می‌داند طعنه می‌زند و همزمان دستاوردهای این نوع از ادبیات گذشته و معاصر را به باد انتقاد میگیرد. البته انصاری  به این تاریخ  رگبار نمی‌بندد. او مانند قاتل خونسردی دستکش‌هایش را به دست می‌کند و کارها را جوری سر و سامان می‌دهد که دیگران بویی نبرند و بازخواست نشود و اگر هم به دام بیفتد،  خود را  یک نقاش مجنون معرفی می‌کند که از فراق یار به بوم نقاشی پناه برده است تا از بار اندوهش کم کند و به بار نقاشی بیفزاید.